aaaaa kysz............. na zdrowie.

dzisiaj o wschodzie slońca zostalam abstynentką. szczerze mówiąc mam nadzieję, że na dlużej niż razem poprzednim... to byla masakra wczoraj... przemilczmy, po prostu przemilczmy...

znowu się obudzilam wcześnie, a przecież akurat po wczorajszym mialam prawo sobie pozwolić na dluższy sen.. a znowu senność mi przeminęla od razu, pozostawiając tylko nieodpartą niechęć do wstawania. i takim trupem, wgapiając się w ścianę przeleżalam dosyć kawalkowy kawalek czasu.. jak codzień ostatnio.. już nie zdejmuje z siebie szlafroka i tak wiem, że nie znajdę weny zeby się ubrać.. i tak siedzę i leżę nna zmianę.. i czekam. i nie wiem na co. na jakieś male bum. malutkie chociaż.

teraz azotem plynie i obija się o ściany pokoju (zupelnie jak w psychiatryku raczej) Bruno Schulz - mp3 Aniol.. dziwne. mam w sobie dużo buntu, chcialabym plakać, kopać i gryźć. klamać wszystkich i wszystko. chcialabym totalnej anonimowości. chcialabym umieć opisać co jest grane. tak jak Stachurka. bo on opanowal tę cholerną sztukę, jaką jest ubieranie w slowa tego co piecze, niemalże do prefekcji.

w trakcie ładowania strony tak się trzasnęłam w 'nadbrew' że szczerze mówiąc bardziej teraz myślę nad tym jak boli i jaki siny skutek niesie ze sobą ten epizod, niż nad tym co piszę:/ więc nawet jeśli to nie jest dobry argument na niepisanie, to i tak na razie sobie pomilczę (idę po lód..)

[ czy to nie wygląda tak jakby organizm bojąc się moich szczerych dzisiejszych zamierzeń piśmienniczych z premedytacją podjął się tego masochistycznego aktu ucieczki?]

bo ja właśnie po trochu chyba taka jestem. i nie ma się z czego cieszyć. z jednej strony pisać, pisać , pisać i wyciskać z siebie wszystko co zalega a co męczy strasznie. a z drugiej? ucieczka przed samą sobą. bo mi samej się nie dobrze robi jak posłucham o czym myślę. czasami człowiek ma już dość tego co ciągle powraca. już zaczynam znać to na pamięć, każdy etap wściekłości, załamania i obojetności, wciąż kółko się zamyka.. ale o tyle to jest wkurzające, że na początku człowiek jeszcze walczył, próbował coś z sobą zrobić, coś zrobić z czymkolwiek. a teraz? po tylu nieudanych próbach, po prostu nie robię już nic. tylko ta obojętność .. zaczynam wierzyć w to, że to jest wybitny czynnik torsjotwórczy (i w tym momecie przypomniało mi się o lodzie)

lenistwo totalne. zmiana pogody na mnie dziwnie wpływa. zwyczajnie wolałam tą jesienną :/

nie umiałam się zmusić przez ostatnie dwa dni chociaż do kilku słów. robię to dzisiaj, bo choć mam średnią ochotę to z doświadczenia wiem, że jak czegoś poprzestanę na dłuższy czas, to potem trudno mi się za to zabrać ponownie.

inna rzecz, że trochę ta stronka straciła na anonimowości i pojawiło się poczucie czegoś utraconego.. osobom, którym pod wpływem dębowego, warki i rumu podałam ten adres chciałabym tylko powiedzieć, że to co dziwnym się mogłoby wydawać na tej stronce, jest po prostu mną, czy we mnie, jak kto woli. i ja nic nie poradzę, i Wy nic nie poradzicie. więc lubcie mnie nadal, nawet jeśli na codzień wydaję się inna ;)

nie wiem co jeszcze napisać, trochę się dzieje więcej niż zwykle, a im więcej mam myśli w głowie, tym trudniej je poubierać w słowa. to może przemilczę ;)

Nikąd. pięknie tam. ciepło.

nie wiem dlaczego, ale te pisanie bloga, nawet jeżeli ma mi się znudzić za pare nieokreślonych dni, jest dosyć przyjemnym sposobem na spędzanie czasu. i Wy jakoś jesteście ok :). aż trudno mi się dziwi :) dobrze tu :)

sentymalnie cosik dzisiaj :)

to dziwne, ale kiedy naprawdę nie mam ochoty się solidaryzować ze znajomymi w wypadach na miasto, poza miasto, nie mam ochoty nawet z nimi rozmawiać to jak na złość akurat teraz wszyscy chcą mojego towarzystwa. kumpel szwagra załadował mi przez bankomat karte na kom., dodając 50 PLN tylko po to żebym poświęciła mu pare smsów. ale szczerze mówiąc nie chce mi się totalnie i tyle.  jakiś człowieczek z gg na siłę chce się ze mną spotkać, myśląc że przekona mnie wysyłając przez gg fotki swoich bicepsów. dośc dużo czasu zajęło mi z resztą zakapowanie co to za część ciała widni na tej ciemnej, małej fotce. nie wiem czy się śmiać czy załamywać, poważnie ;) mam wrażenie, że nie tylko lunatycy ale i dość duża dwaka psychopatów nas otacza. i , co mnie dziwi, tacy ludzie są w stanie poprawić nastrój w sekundzie czasu, są po prostu genialnie prześmieszni. a ja się czuję jak jakaś kosmitka totalnie ;)

naprawdę piękna jesień tego lata, cudna :)

dobry czas na sięgnięcie do paru stronic Stachury.. 

pisałam jakiś czas temu na forum, ale tu też wkleję, może ktoś się zatrzyma i przeczyta, może chociaż tyle.

http://www.strasbourgcurieux.com/fourrure/fur.wmv (jestem swieżo po kliknięciu na ten link, nie przespałam nocy, nawet minuty, jest mi zwyczajnie źle )

Tak naprawdę to nie wiem co napisać. Czuję się bezsilna i tylko nadziei pulsowanie w skroniach każe mi zrobić cokolwiek. Pewnie nie wielu z Was dało radę obejrzeć ten filmik chociażby do połowy. Ja za pierwszym razem też nie dałam. Wylądowałam w łazience. Ale coś każe mi mieć nadzieję, że coś się da jeszcze poruszyć, coś obudzić, wzbudzić drgania leciutkie co góry w stanie są przenosić. Chciałabym żeby choć część z tych ludzi  którym przesłałam ten link choć przez chwile  pomyślało o rzeczywistości, która nas otacza, o nadziei i miłości, o istocie człowieczeństwa, o tym co dzieje się z mentalnością ludzką i jak pogłębia się z dnia na dzień obojetność wobec cierpienia. Rzecz działa się w Chinach i  najprawdopodobniej dzieje się tam na codzień. Czy u nas tego nie ma? Jest, jest. Chociażby rzeźniana paranoja. Bieganie za świnką z kablami i traktowanie jej prądem. A potem jeszcze poprawka młotem w ryjek. Jest taki filmik, gdzie po zbytnim ogłuszeniu krówki jej tkanka mózgowa rozpryskuje się po ścianach. A potem zbierana jest i mieszana z tym, co ląduje na talerzu. A w codziennych zwykłych zwyczajnych i jak najbardziej rzeczywistych sekundach? Przykłady z najblizszego otoczenia: pewien pan (żeby nie nazwać go przesadnie niegrzecznie) kilka domów dalej siekierą potraktował worek z 4-ema szczeniaczkami. A widzieliście kiedyś kota powieszonego na drzewie? No ciekawe ale przykre zjawisko, które przyczyniło się w dość dużym stopniu do pogłębienia mojego ludziowstrętu i przeświadczenia o powalonej (ach trzeba się hamować z impulsywnymi gorszymi okresleniami, choć tak trudno..) głupocie i moralności poszczególnych jednostek, sama nie wiem czy ludzkich. Bo czy na tym teraz polega ta ludzkość? Tacy jesteśmy? Tacy mamy być?Podoba nam się to? Cieszy nas to? Możemy pomyśleć , że nas to nie dotyczy. Ale czy tego chcemy czy nie,  jesteśmy wszyscy ludźmi i bierzmy odpowiedzialność za winy i swoje i nieswoje.  Tego nie ma wokół nas? Tego nie ma w nas? Ach gówno  prawda. Ale zawsze wygodniej patrzeć niż widzieć. Pięknie zakłamany świat, co?
Tak naprawdę nie wiem co napisać. Pustka. Żal. Wstyd. Umysłowa torsja. Tak bardzo mi przykro za to wszystko, cholernie bardzo.

P.s.  Warto?? Naprawdę warto?? Dlaczego ludzie zachowują się tak jakby byli nieczuli na codzień, czuli od święta?! Smutne to wszystko :(Niech pomyślą jakby to było nosić futerko od własnego psa. Albo, abstrachując od sprawy futrzanej,  zjadać własnego psa przerobionego w kotleciki, bo szczerze mówiąc nie widzę różnicy między krówką a psem na talerzu - obydwoje mają takie samo prawo do życia i bycia kochanym...

 nie chcę zapeszać ale całkiem możliwe, że jeżeli aura się utrzyma to dzisiejszy dzień bedzie jeżeli już nawet nie dobry, to przynajmniej nalezący do tych niosących sobą ciepło neutralnych dni. przespałam to wszystko. udało się trochę wyciszyć bunt przeciwko sobie samej. bo jestem na siebie wściekła - to fuckt. nie ma nic gorszego od obojętności. a ona wraca co jakiś czas i dręczy. wolałabym być naładowana wybitnie negatywną energią. bezowocne szukanie sensu. a nawet jeśli już doszukam się w czymś iskierki celowości, to i tak na tyle sceptyczne mam do tego podejście, że wolę dalej wierzyć w bezsensowność wszystkiego. pokręcone trochę :/ i tak mi się jakoś dziś nuci I tried so hard And got so far But in the end It doesn't even matter I had to fall etc.etc.

 i taki blog jest świetny o tyle, że jestem pełnym anonimem ;)

swoją drogą 'jutro' jest cudne. wszystko można 'od jutra', a jutro znów 'od jutra'. bezowocny zapał szybko przemija, wiem że jeśli nie zacznę zmieniać czegoś właśnie w najbliższych, jutrzejszych już godzinach, to popadnę w rezygnację totalną. wyśnione marzenia i realizacja najistotniejszych z naprawdę ważnych planów i ideałów? brzmi bajkowo..  ale zacznę i dla własnego dobra, od schodków najniższych. i mam nadzieję, że mnie olśni, bo szczerze mówiąc nie mam pojęcia co robić, a na samym pragnieniu mam nadzieję, że znów się nie zakończy. czas na mnie. ruszam. ale to od jutra, wszystko od jutra.

ale, co samą mnie dziwi i wywołuje dosyć znane ostatnio zdziwienie, czuję się lżejsza na duchu i ciele. nie jestem zmęczona psychicznie, choć stan obojętności dalej w tej samej fazie. jestem wyczerpana. i to, w odróżnieniu od paru ostatnich dni - fizycznie. wyczerpanie dreptaniem i snuciem się po nieznanych ulicach, w cieniach bloków i blaskach latarni, szyldów Żabek na każdej ulicy... i tak dobre kilka godzin. lasy nad odrą - cudne też:) konie:) psiny:) dobre wibracje, choć zapewne chwilowe, ale dają iskierkę nadziei na przyszłość. zacnę ją jutro.  

Coś od wewnątrz rozsadza, jakaś podejrzana energia. Nie wiem co z nią zrobić, a męczy dosyć dotkliwie, tak bardzo chce się uwolnić (nie wie co ją czeka tutaj, jest zimno, jest zimno i mgła płynie ociężale). Piekną jesień mamy tego lata. Piękną. Tylko cisza dręczy..

Dlaczego po sobocie nie może być poniedziałku?

Brakuje mi jazdy tramwajami i wgapiania w okienne krajobrazy, nawet jeśli nie najpiękniejsze. Brakuje mi anonimowości.

Dziwne te blogi. Piszę. choć nie wiem na co, po co, do kogo. Może rzeczywiście trochę wciąga ;)