aaaaa kysz............. na zdrowie.

siedzę i się wgapiam w ten ekran.. nie wiem co napisać.. bajka się rozwija. tak z cicha w rzeczywistość wkracza, choć dalej bajką zostaje. nie wiem co będzie za te 105. ba, nie wiem już totalnie co będzie za 106. spontanicznie, cudniasto, przerażająco. przeraża z każdym dniem bardziej. taka się przyziemna staje, to nasze takie ich się robi.
nie przedawkujemy :)
wiesz.. za to co było, jest i będzie, cokolwiek.. dzięka ;>
i wiesz.. ze mną życie łatwe nie jest.
przyszło mi do głowy, że przyjdzie mi się pożegnać z tym co miałam. z sobą samą,z tym co moje,a co stanie się nasze, z ludźmi,z czterema ścianami.. już mi wyszło. nie mam z czym się żegnać. siebie samą mam, choć się nie czuję jak kiedyś, co jest moje, a co być nasze nie może, to i pewnie moje zostanie, ludzie.. ech:(,a ściany.. tam wsio jest moje, nie wiem, nie wiem, nie wiem... przeca nawet ta książka tajemnice spod sutanny z półki przed materacem hehe, codzień na nia patrzę, się kłade, się wstaję. nie żebym kiedykolwiek do niej zaglądnęła, ale tytuł w pamięci dobrze się koduje ;). ja kocham zmiany, ale się boję, zależności się boję..

taki sobie myk.
nie wiem, czy każdy tak ma, że jak patrzy na siebie 15 lat wstecz to sobie myśli, że był fajną idiotką - ja tak mam. no fajna byłam:) teraz jestem tylko idiotką. ale wtedy to były czasy, dziabągiem się było, do patyka się śpiewało, że niby mikrofon to jest, a widownią to ślimaki były (a nie byle jakie ślimaki, bo mieszkały w 5litrówce po czystej, z niebieską etykietką, czystej wodzie, a etykietke zjadały i potem znaczyły swoje terytorium na błękitno, niepowtarzalny widok). faceci ewentualnie może nie myślą, że byli fajnymi idiotkami. chyba, że zostało im do dzisiaj.

ja pieprze, straciłam kontakt z najlepszym.., z przyjacielem ten kontakt straciłam normalnie no nie, ale to chyba jeszczenie powód, żeby mi się po nocach harry potter śnił:/

trochę rozdrażniona. drażnią mnie moje ręce i nogi. czasami mam wrażenie, że wcale nie są moje. znowu to głupie uczucie niedoskładania. jak na nieprzykręconych śrubkach.
tyle czekania na tą wiosnę, a teraz ją widzę, ale nie czuję jej wcale.
ciągle to spanie, ziewanie, ogólne zmęczenie, gdy tylko się wstaje.
ale wstałam i dziś i znalazłam pod szafką kajecik z maturalnej..
- co ty sobie myślisz ty skunksie ty
- a co mam sobie myśleć?
- jak mogłaś? pogrążyłaś erytrocyty K, które wstąpić na jego twarz musiały, jesteś cham. I nie przypominaj mi o mojej biedocie komórkowej ps. jesteś cham
- ale i tak cię kocham BOŻE JAKI PIĘKNY DZIEŃ!!!!
- ty kwoku a mi się chce bluzgać ps. pobluzgajmy się
- ty pierdolona zasyfiona wujkojebczyni
- aaa idź ty infekcjo ropna o piersiach XXXXXXS
- ty zażygana ściero i tak mi nie popsujesz humoru, nawet tym swoim syfiastym słownikiem i zepsutym spojrzeniem zdechłej koali

- 11:59:17 kuję z pierścienic
- pamiętaj, że dżdżownica ma segmenty i tyle, cuj z resztą. amen. ucz się ryb. ryby będą. zaklinam na całość, że będą nasienne i ryby. burczy mi. odejdź w pokoju.

- o meduzo, jakże śliska jest twoja mać
- to wina Gomułki:>

- hym.. idziemy? będzie faaaajnie, paczatarez :-)))) i've got what i wanted i've got my eyes turn on the wall my darlinggg.. i wish you wrote something to me
- so, hmmm.. nie pęknę i pójdę:P ale wiesz jak ja nie lubię tego robić. jak wypady Za Blok to dla mnie dramatycza katorga. ale czego się nie robi dla Sraka. tak bardzo nie chcę iść. płaczki oczy moczą jak sobie pomyślę o kolejnym pobycie Za Blokiem. żal wyciska mi serce. ale pójdę i dojdę o ile ból nie rozerwie mi wnętrzności, o ile tęsknota za spędzeniem przerwy wśród najdroższych kolegów w szkole nie zatrzyma mnie w jej murach. bzzzz
- jak tak piszesz, to i mi kryształowe łzy zbierają się w koncikach oczu (tych co to je mam skierowane w ścianę), łzy te powolnym szumiącym strumieniem spływają wprost na mój daremny konspekt. i jak już tak sobie płaczę i w ścianę patrzę, to także odczuwam iż perspektywa Za Bloku przeraża mnie i napawa obrzydzeniem. bo jak nie obrzydzić ma perspektywa siedzenia sobie w słoneczku, słuchania szumu wiatru , spoglądania na fruwające ptaszki i zdechłe splątki i .. delektacja - powolna i pełna - FUJ, PRZECIEŻ TO STRASZNE!
- swoją drogą.. jakie to przykre, że zapisujemy ta piękną czystą kartkę. jak cierpieć musi tabula rasa, w którą pchamy słowa nic nie warte, a jakże błahe i puste. hmm.. błoże mój.. pomyśl.. szkoła nas zabija. chodząc codziennie do budy średnio na 7 godzin, to jest 6 przerw po jednym, to jest pół godziny, nie, bo jeden to 8 min, czyli 48 min mniej życia, co daje 230 min tygodniowo! 4 godziny życia co tydzień odbiera nam szkoła, ohyda:/
- pomyśl, gdybyśmy nie chodziły do szkoły, to miałybyśmy więcej czasu i delektowałybyśmy się nie co 45 minut, ale co 0,5 h! do tego nie przez 7 godzin, dziennie ale przez 24! co w sumie daje 12 fajek dziennie, jeśli przyjąć, że jeden to 8 minut to daje to 96 minut, czyli 1h i 36 min, czyli ponad półtora godziny, ja tam jednak jestem zdania, że szkoła nas ratuje!

kocham cię Srako debilu heheheh :) ps. i wiesz kwoku, rzucam te nasze faje w cholere, tylko jeszcze 2 dni:> ps2. spadówa:P ja też w to nie wierze, ale poeksperymentować zawsze można ;)

zaspanym krokiem w zwolnionym tempie podeszłam do puszki. wyglądała jak puszka, nikt nie spodziewałby się jej niecnych planów. nic podejrzanego, nic zapowiadającego jakikolwiek dramat. pociągnęłam zawleczkę, czy jak to tam nazwac. nie ruszyła. użyłam więc dwóch dłoni jednocześnie zastanawiając się jak komicznie wyglądałabym na poligonie przytrzymując granat między kolanami i zrywając zabezpieczenie dwoma rękami. tym razem ruszyła. choc w tym miejscu wskazane byłoby ując to jako 'kurna, zawleczka uleciała'. po prostu przeruszyła, no nieważne. od tej chwili puszka zawleczki jako takiej już nie miała. wtedy przyszedł czas abym przyjrzała się jej lepiej. wyglądała jak puszka. niczego nowego nie udało mi się odnotowac. dłonią sięgnęłam po otwieracz, co zadzwijające, do.. puszek. przymierzyłam z dwóch stron, wybierając tą wygodniejszą. jakże dumna byłam z własnych skromnych umiejętności, kiedy udało mi się zrobic.. dziurę. była średniej wielkości, choc raczej bardziej mała niż duża. na nic otwieracz w dalszych etapach. ani nie drgnął. wspaniałomyślnie zaczęłam podważac pokrywkę puszkową dłonią lewą. było wspaniale, cudownie, powoli atmosfera rozeuforiowywała. nie zauważyłam nawet kiedy mocnym niż dotąd pociagnięciem brzeg pokrywki z pewną jej częścią znalazł się w palcu wskazującym dłoni, którą się posługiwałam. zawiasnęłam na moment, ale i tak jak na mnie dośc szybko do mnie dotarło, że w palcu swoim posiadam przedmiot nie należący do mnie organicznie,w ięc dobrze było się go pozbyc. wyjęłam. patrzyłam. zgięłam go. rozcięta linia rozchyliła dotą scalone ze sobą tkanki. pojęcia wcześniej nie miałam, że kości naprawdę są białe. moja była kremowa, coś jak ecri. ta, to ecri było. pobiegłam oddac wspaniałomyślnie krew, która się sączyła jak oszalała, do zlewu. poczułam ból jednoczesny ból kości oraz gorąco bijące z całej dłoni. palec siniał w oczach. zawahałam się, ale ciekawośc zwyciężyła.. jeszcze raz rozchyliłam tkanki, by poznac się od środka. z artycznego wykroju wyslizgiwac się zaczeła tkanka bodajże, choc wyglądało podejrzanie. to było jak kuleczki małe zmieszane z jakąś papką, momentami miałam wrażenie, że nawet musują. chcąc, czy nie chcąc, trafiłam do szpitala. założyli mi plaster.

kolejny miesiąc czarów i marów i bajków i wariactw i rasistowskich nawróconych na cytrusy świreństw. fonicznie no nawet ładne to słowo. thx :)
nauczyłeś.. jeny, ile tego.
nvrm:*, sam wiesz
i sry, że Ci świat komplikuje..
z resztą mi to bardzo odpowiada i nie zamierzam rzucic tej profesji:> heh, jutro kolejna dawka pistacjowych odcieni. kiedyś sie kupowało lody w proszku i robiło samemu, to ohydne było. pamiętam, że za ostatnie grosze, tfu, tysiące w tamte ongiś na zielonej szkole kauczuka w kiosku kupiłam. wylałyśmy ze sztefką wode po praniu z michy na chłopaków z torunia i za kare trzeba było 20 działań na dodawanie i odejmowanie od 0 do 10 zrobic. pamiętam jak wściekle kopałam piłką w ścianę. rynna odpadła. pamiętam rozmowy ludzi, którzy myśleli, że jak człowieczek jest małym berbeciem, to jest głuchy. pamiętam jak wysuszyłam chomika, bo nie dałam mu na noc wody - rano zeschnięty leżał. mało wytrzymały jakiś był:/ pamiętam jak oskarżona zostałam dosłownie o "pęknięcie" psa, bo się najadł drożdży, których opakowania nie zamknęłam. żyje do dziś. pamiętam jak potwór z widelcem miał wlewac mi do brzucha wiadrami krew, bo pani w przedszkolu powiedziała, że mam za mało. pamiętam jak w przedszkolu wyszłam z sali zrobic siku (mniemam że do toalety, chociaż tego nie pamiętam), a jak wróciłam na szafkach stały kisiele. dla mnie to był cud. do dzisiaj pojąc nie umiem jak one się tam zczaiły. tak ciepło mi było. i pamiętam jak z nudów powiedziałam rodzicom, że będziemy robic w przedszkolu kaczke i mam przyniesc rajstopy i dużo liści. zmyślałam nałogowo. Tata wstał o 6 rano liście mi zbierac, pamiętam jak stałam w oknie;)
a teraz to trochę mi dziwnie. taką babą przy tamtym jak zwał tak zwał lecz ongiś -> 'dziabągu' się czuję:/
nie chcę daty, nie chcę mogiły. to ma byc kremacja -> pudełeczko.
ps. taaaaa, te upierdliwce przy kursorze specjalnie dla ciebie;)

Sztir, jak już tu jesteś, to musze ci wyznac, że jesteś debilem nieprzeciętnym. przez ciebie obumarło mi dzisiaj połowe pozytywnych emocji i chęci do czegokolwiek. nigdy więcej na żaden wykład do świstaka nie idę. nie zrobisz mi tego. jak zamykam oczy to widzę tą ohydną torsjotwórczą pistacjową ścianę..
normalnie bym wpisała tu twoją odę o mnie, ale musiałabym cenzurowac dane osobiste, żeby ci co tu się czają i udają, że tego nie robią mogli to robic dalej. skomplikowana sprawa, wtajemniczeni wiedza o co chodzi;) więc wybacz młotku, ale kiedy indziej twoją sztukę ujawnimy na tymże jakże prymitywnym blacie artystycznym jakim jest blog.
dobra. do rzeczy. jak mnie wszystko wpieniaaaaaaaaaaaaaaaaa. znowu jest to samo co wczoraj. tylko, ze wczoraj żyłam prawie że bezfajkowo, to można to jeszcze jakoś tłumaczyc, dzisiaj niet, dzisiaj miało byc dobrze. ciągle o tym śnie pieprzniętym myślę, nie mam z kim o tym pogadac, jestem wkurzona i wkurzająca przez moje wkurzenie i ogólnie nic tylko iśc spac. ale jak ja mogę iśc spac, kiedy ja spac nie mogę:/ nie potrafię dojśc dp wyrka. siedze tu jak kretyn i w monitor się gapię. gram w dofusa non stop. kimam 3 godziny. kłócę się. gram. kłócę się. no ale te pistacje. no zamykam oczy i widze zieleń ohydną, się czai na leśną. no i kto ma ciekawsze życie, ja czy daltonista i czy życie kolorem można mierzyc? no ta, a krety? jak to z kretami, one kolorów nie mają.. kretowisko mają:> no to kto ma lepiej, kret z kretowiskiem czy człowiek z kratowiskiem:>?
nie no mi nawet całkiem normalnie jest. gdyby nie to, że.. :(
może i dobrze, że Ktoś Inny rachunkiem się zajął, ja czasu nie mam..
męczy mnie ten sen
kipnę przed tym ołtarzem i tyle będzie, jeny kiedy ja ostatni raz byłam tam tak blisko.. śluby powinny trwac do minut 8miu, życia szkoda. się dziac będzie.. łojjojjoj

no ale załóżmy, że to jest znak. skąd mam wiedziec, czy człowiek którego rozjechało o 15tej nie śnił noc wcześniej, że coś się stanie. skąd mam wiedziec czy tak właśnie nie jest. jak to jest, że czasem człowiek nie mając objawów jako takich zachowuje się tak jakby czuł, że przyjdzie mu kończyc to Coś tu. kiedy tak patrze na to co wstecz.. Tata pare tygodni wczesniej zaczął porządkowac wszystkie swoje sprawy, jakby czuł. ja nic nie czuje, gorzej niż oglądając kraine Oz, no porażka totalna. czy ja powinnam się przejąc? czy mając taki a nie inny sen, nie wynikający zupełnie z żadnych myśli świadomych, bo tak owych na ten temat nie było, powinnam się przejąc? czy spędzając cały dzień w szlafroku przy komppie z kubłem kawy, spędziłam go tak jakbym chciała spędzic ten ostatni? czy to jest głupota:D? czy gdybym na jawie dowiedziała się, że to już koniec będzie, inaczej bym zrobiła? czy jawa jest bardziej warta uwagi niż to co na śnie? zbyt wiele rzeczy nie pozałatwianych do końca, zbyt wiele nie do załatwienia. poza tym ja się czuję wyjątkowa, tak jakbym nigdy z tego świata odejśc nie miała;) no zupełnie, jak w truman show, wy to wy, ale ja to ja, jak cudowne dziecko wybrane na scenę;) no powaga, powaga hehe. o lol, zaczyna się schiz..

siadłam na jakimś szpitalnym łóżku i spod kołdry wyjrzała jakaś pokurczona staruszka. powiedziała, że mam się przygotowac, bo mój czas nadchodzi a TEN U GÓRY rachunek mi już robi.. przeleżałam 3h myśląc o tym śnie, a im dłużej o nim mysle, tym bardziej przekonuje się, że sama go zmyśliłam. pod kątem prawdy i fałszu nie ufam sobie. no śniło mi się, śniło.

ten blog czy co to tam jest.. heh.. tylko ja jestem swoja. potrzebna przerwa od kogoś niekrótka (...)